Wees getuige van een frontale botsing tussen onverenigbare wereldbeelden.

Een ex-woke docent
@EenExWokeDocent
·
Apr 12
Islam in de westerse wereld…

Voor wie nog steeds denkt dat de islam ooit probleemloos te integreren valt in de seculiere rechtsstaat Nederland, is de podcast van Mocro Inside met Wierd Duk en ex-politicus Mourad Taimounti verplicht luistervoer. Wees getuige van een frontale botsing tussen onverenigbare wereldbeelden.

Taimounti vertegenwoordigt het islamitisch superioriteitsdenken, dat zich al decennia verschuilt achter pathologisch slachtofferschap – doordrenkt met en gelegitimeerd door óns postmoderne cultuurrelativisme.

Sinds 2001, zo beweert Taimounti, “mag alles gezegd worden”, en die vrijheid zou Nederland hebben beschadigd. De werkelijkheid is omgekeerd: kritiek op de islam werd vanaf de komst van Turkse en Marokkaanse gastarbeiders systematisch gesmoord. De autochtone bevolking, die niet zat te wachten op de islam, werd moreel gechanteerd: houd je mond, anders ben je een racist. Na 9/11 brak tijdelijk het spreekverbod, maar sindsdien moet iedere islamkritiek door een mijnenveld van beschuldigingen – paradoxaal genoeg nog meer dan vóór deze gruwelijke aanslagen.

Wat in de podcast duidelijk wordt, is dat praktiserende moslims als Taimounti fundamenteel niet begrijpen wat een seculiere rechtsorde betekent. Vrijheid van godsdienst wordt continu verward met vrijstelling van feedback en begrenzing. Hoofddoeken in het uniform worden geframed als emancipatie. Massaal bidden op straat wordt als een recht beschouwd. De publieke ruimte wordt opgeëist, zonder oog voor de (negatieve) vrijheid van godsdienst of de grenzen van niet-moslims. Intimidatie wordt verkocht als ‘jezelf mogen zijn’.

En dan deze bizarre ideologische drog: Taimounti beweert dat de Nederlandse wet “afkomstig is van de sharia”. Geen plagerige grap, maar een serieuze poging tot geschiedvervalsing. Doel: de islam presenteren als moreel superieur én historisch bepalend – juist voor de westerse rechtsstaat. Een vorm van symbolische verovering dus. Dawa in ideologische gedaante. Dit is religieus-juridisch revisionisme, bedoeld om gezag te claimen, juist waar men zich bij uitstek terughoudend zou moeten opstellen.

Ook lachwekkend is de uitspraak dat Nederland ooit het ‘grootste islamitische land ter wereld’ was, vanwege Indonesië. Alsof een seculier koloniaal bestuur plots een islamitische identiteit zou opleveren. Een treurige verdraaiing van de geschiedenis, bedoeld om te provoceren en te sarren.

Misschien wel het meest verwoestend is de invloed die arrogante figuren als Taimounti binnen hun eigen gemeenschap hebben. Zij creëren groepsdruk om religieuzer te worden, om zichtbaarder moslim te zijn, om westerse vrijheid juist niet te omarmen. Veel seculiere moslims walgen van dit soort figuren. Achter hun rug worden ze uitgekotst. Maar hardop verzet is onmogelijk – dan wacht hen hetzelfde lot als de kritische autochtoon: beschuldigd worden van racisme of islamofobie. Met een gratis bonus: nestbevuiler!

Achteraf bezien is het pijnlijk duidelijk: we hadden moeten kiezen voor volledige assimilatie, niet voor een vorm van multiculturalisme die ruimte gaf aan religieuze suprematie. Die ruimte is geïnterpreteerd als zwakte. Niet als gastvrijheid, maar als uitnodiging tot expansie. We boden vrijheid met de verwachting van gedeelde loyaliteit. We kregen segregatie en vijandige religieus-collectivistische dominantie terug. Geen gedeeld burgerschap, nul gemeenschapszin, maar parallelle samenlevingen en ondermijning. Men claimt een gelijke behandeling te willen, maar wat bedoeld wordt, zijn privileges en uitzonderingen.

Na bijna zestig jaar is de tijd gekomen voor een ideologische echtscheiding. Zonder haat of hysterie – wél met de heldere conclusie: een seculiere rechtsstaat overleeft uitsluitend als zij haar kernwaarden durft te verdedigen. En die kern is onverenigbaar met een religieus wereldbeeld dat zichzelf als superieur beschouwt, iedere vorm van feedback als aanval ziet en andersdenkenden onderdrukt.
Fragment: