Inside the Walls - In the Name of the Lamb

Inside the Walls is een lied dat stem geeft aan wie ooit tot zwijgen werd gedwongen: kinderen in weeshuizen, kloosters en kostscholen, waar discipline vaak het masker van wreedheid droeg. Binnen die muren was tederheid schaars, en gehoorzaamheid werd geëist ten koste van onschuld. Kleine handjes leerden om stil te zijn, om zich naar binnen te keren, om niet gezien of gehoord te worden tenzij het werd bevolen.

Dit lied is geen beschuldiging, maar een erkenning, een stille uitademing van wat nooit mocht ademen. Het draagt het gewicht van gefluisterde herinneringen, de pijn van straffen die geen enkel kind zou mogen kennen, het stille verlangen naar iemand die simpelweg zorgde. Op plaatsen die veiligheid beloofden, vonden velen enkel schaamte. En toch hielden ze stand.

Inside the Walls herinnert zich hen: niet met bitterheid, maar met waarheid. Het opent de verzegelde gangen van stilte, niet om pijn eindeloos te laten weerklinken, maar om eindelijk licht binnen te laten. Voor sommigen is het verleden nooit echt voorbij. Het leeft voort in gebaren, in dromen, in hoe het lichaam nog steeds terugdeinst bij de herinnering aan misbruikte autoriteit.

Dit lied staat naast hen: de kinderen die opgroeiden, en zij die nog steeds ongezien zijn. Het luistert. Het zingt wat zij nooit mochten zeggen. Het gelooft hen.
.
.
Inside the Walls is a song that lends a voice to those once silenced: children in orphanages, convents, and boarding schools, where discipline often wore the mask of cruelty. Within those walls, tenderness was rationed, and obedience was demanded at the cost of innocence. Small hands learned to stay still, to fold inwards, to be neither seen nor heard unless commanded.

This song is not an accusation, but a recognition, a quiet exhale of what was never allowed to breathe. It carries the weight of whispered memories, the sting of punishments no child should ever know, the silent longing for someone who would simply care. In places that promised safety, many found only shame. And still, they endured.

Inside the Walls remembers them: not with bitterness, but with truth. It opens the sealed corridors of silence, not to echo pain endlessly, but to finally let in light. For some, the past is never quite gone. It lives on in gestures, in dreams, in the way the body still flinches at the memory of misused authority.

This song stands beside them: the children who grew up, and the ones still unseen. It listens. It sings what they could never say. It believes them.

Goddy Haerden