Աղետներ, որոնք պատմությունը չի տեսել | Մեկ շաբաթվա տարեգրություն

Տեղումներ, որոնք չեն եղել հարյուր տարի։ Ջերմաստիճաններ, որոնք պատմությունը երբեք չի տեսել։ Տորնադոները ոչնչացնում են քաղաքները։ Ամեն օր տարերքի նոր հարված է։ Արգենտինա, Իտալիա, Ռուսաստան, ԱՄՆ, Ֆրանսիա...
Սա տարերային աղետների մեկ շաբաթվա տարեգրություն է՝ 2025 թվականի մայիսի 14-ից մայիսի 20-ը։ Բայց իրականում դա ապագայի տարեգրությունն է։

Բայց ինչո՞ւ է մարդկության գլխին կախված գլոբալ խնդիրը այդքան համառորեն անտեսվում: Այսօր դուք կստանաք այս հարցի պատասխանը։
Հավանաբար, կլիմայական կատակլիզմների մասին մեկ այլ տեսանյութ դիտելուց հետո դուք ներքին հարց ունեք. «Ինչու՞ է մարդկության գլխին կախված վտանգը անտեսվում, չէ՞ որ շտապ պետք է ինչ-որ բան անել»:

Եթե ​​դա հենց այն է, ինչ դուք զգում եք, ապա դուք այնպիսի մարդ եք, ում համար խիղճը եւ ճշմարտության ձգտումը պարզապես խոսքեր չեն, այլ լցված են խորը իմաստով:

Բայց դուք նկատե՞լ եք, որ բառացիորեն երկու օր անց խնդրի ընկալման սրությունը վերանում է։ Այն, ինչ այսօր թվում է հասկանալի, շատ կարեւոր եւ անհապաղ գործողություն պահանջող, որոշ ժամանակ անց դառնում է հեռավոր եւ կորցնում է իր արդիականությունը. ձեր գիտակցությունը շեղվում է այլ հարցերի վրա:
Գիտե՞ք ինչու է դա տեղի ունենում: Սա մեր հոգեկանում ներկառուցված մեխանիզմի աշխատանքն է։ Երբ մենք բախվում ենք վախեցնող տեղեկատվության հետ, հատկապես, եթե դա վերաբերում է մի խնդրի, որի վրա, ինչպես մեզ թվում է, մենք անձամբ չենք կարող ազդել, մեր գիտակցությունը փորձում է պաշտպանվել: Այն մի կողմ է մղում անհանգստացնող գիտելիքը, փսփսում է․ «Հետո, ոչ հիմա, սա իմ մասին չէ»: Եվ մենք համաձայն ենք սրա հետ։

Այս հոգեբանական կաթվածի հիմքում ընկած է վախը: Մենք վախենում ենք փոփոխություններից, վախենում ենք հետեւանքներից եւ հատկապես վախենում ենք պատասխանատվություն ստանձնել մեր եւ մեր սիրելիների ճակատագրի համար: Հենց այդ վախն է, որ մեզ դարձնում է դիտորդ, այլ ոչ թե մասնակից:

Բայց երբ աղետ է տեղի ունենում, յուրաքանչյուր մարդ տալիս է նույն հարցը. «Ինչո՞ւ: Ինչու՞ հենց ինձ հետ:»
Պատասխանը պարզ է. քանի որ երբ կար ընտրության հնարավորություն՝ լսել ճշմարտությունը թե հեռանալ, դու հեռացար: Երբ դեռ հնարավորություն կար գործելու, դու վախեցար, հապաղեցիր եւ ճշմարտությունը չփոխանցեցիր մարդկանց:

Խնդիրը լուծումների բացակայության մեջ չէ։ Գիտելիքներն ու տեխնոլոգիաները առկա են կլիմայական խնդիրը լուծելու համար:
Բայց դրա համար անհրաժեշտ է բոլոր մարդկանց մասնակցությունը։ Սա մեզանից յուրաքանչյուրի անձնական պատասխանատվության ոլորտն է: Այլ ոչ թե մեկ ուրիշ մարդու։
Եվ եթե ՄԵՆՔ չսկսենք գործել, ՈՉ ՈՔ դա չի անի մեր փոխարեն: