படகு ஒன்றில் நிறையப் போக்கிரிகள் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். சினமும், சச்சரவும், செருக்கும் வடிவெடுத்தவர்கள் அவர்கள். அன்னவர் ஊர்ந்து சென்ற படகைக் காலிப் படகு ஒன்று மிதந்துகொண்டு வந்து மோதியது. அது மோதியதை முன்னிட்டு யாரும் மனத்தாங்கல் கொள்ளவில்லை. அதற்கு மாறாக, அது ஓர் ஆளாவது ஊர்ந்த படகாயிருந்திருக்குமாயின் வம்பு மிக வந்திருக்கும். நமது மனம் என்ற படகில் ஆணவ அஹங்காரம் என்ற ஆட்கள் இல்லாவிட்டால் நம்முடன் யாரும் சண்டைக்கு வரமுடியாது.

விவேகமே வடிவெடுத்தது ஞான தீபம். பக்தி யினின்று பெருக்கெடுக்கும் அமைதியே அதற்கு எண்ணெய். ஈசுவரத் தியானம் அது எரிவதற்கு ஏற்ற நல்ல காற்றாகிறது. இடையறாப் பிரம்மச்சரியத் தினின்று வரும் பேருணர்வு அத்தீபத்துக்குத் திரியா கிறது. பற்றற்ற உள்ளம் அந்த விளக்கை வைப்பதற் கேற்ற இடமாகிறது. அங்கு ஆசையென்னும் புயல் காற்றடிக்காதிருக்க வேண்டும். ஈசுவர சொரூபம் அத்தீபத்தில் எரியும் ஒளிப் பிழம்பாகிறது.

பாரமார்த்திகப் பேருண்மையை அறியாத பாமரர்கள் எண்ணத்துக்கு அடிமையாகிறார்கள். ஞானியோ எண்ணத்துக்கு இறைவன். அப்போதைக்கப்போது கிடைக்கும் இன்பத்தை விரும்பி ஆடுமாடு போன்று பாமரர் சிற்றியல்புக்கு ஆட்படுகின்றனர். மருந்துக்குரிய செடியை மருத்துவன் தேடியெடுப்பது போன்று, நலம் தரும் சீரிய எண்ணத்தை ஞானி மனத்தின்கண் நாட்டுகிறான். வாழ்க்கை என்னும் ராஜ்யத்தை ஞானி ஆளுகிறான். மற்றவர் வாழ்க்கைக்கு ஆட்படுகின்றனர்.

சான்றோர் புகட்டிய செந்நெறியைக் கடைப் பிடித்தால் மக்கள் சான்றோர் ஆகக்கூடும். அச் செந்நெறி அறிதற்கெளிது, நேரானது; அதற்கு வியாக்கியானம் எழுதவேண்டியதில்லை. கல்லாதவர்க்கும் குழந்தைகளுக்கும் அது விளங்குகிறது. அது பேச்சுக்குரியதன்று; வாழ்வோடு சம்பந்தப்பட்டது. அதை அனுஷ்டிக்குமளவு மனத்தகத்துள்ள தெய்விகத்தையும் நாம் அறிந்துகொள்ளமுடியும்.

தூய உள்ளம், நேரான எண்ணம், நல்வினை ஆகிய இவை யாவும் மனிதனது பேரியல்பைப் பெருக்குதற்கென்று அமைந்தவைகளாம். அதிக மான ஆற்றலும், பெரு நன்மையும், தெவிட்டாத இன்பமும் உண்டாவது மனபரிபாகத்தினின்றேயாம். பெரு முயற்சி, ஆழ்ந்த எண்ணம், தெய்விகப் பற்று ஆகிய இவைகளின் மூலமாகவே மேலோர் எக்காலத் திலும் தங்களது மேலான இயல்பை வளர்க்கலாயினர். சிற்றியல்புடைய மனிதன் மனப்பரிபாகத்தால் பேரியல் புடைய மனிதனாக மாறியமைகிறான்.

தக்ஷப்பிரஜாபதியின் யக்ஞத்தில் எல்லாம் இருந்தன. பொருள்களுக்குக் குறைவில்லை; போகத் துக்குக் குறைவில்லை. போகப் பொருள்களைப் புசிக்க வந்தவர்களுக்கும் குறைவில்லை. கடவுள் ஒருவர்க்கு மட்டும் ஆங்கு இடமில்லை. எஜமானன் தெய்வத்தை இகழவும் செய்தான்.ஆகையால் எல்லாம் அனர்த்தமாய் முடிந்தன.