Prof. Koonin doorbreekt het klimaatnarratief.

Prof. Steven Koonin kent de feiten.

En nu, dankzij een nieuw rapport van het Amerikaanse ministerie van Energie dat hij heeft helpen schrijven, zal het publiek dat ook doen - als ze bereid zijn verder te kijken dan de krantenkoppen.

De bevindingen raken de kern van het moderne klimaatalarmisme: populaire klimaatmodellen zijn onbetrouwbaar, de ernstigste voorspelde gevolgen van de opwarming van de aarde zijn overdreven en een groot deel van het verhaal over extreem weer is gebouwd op wankele fundamenten. Hoewel het rapport niet ontkent dat het klimaat aan het veranderen is - of dat mensen een rol spelen - stelt het dat de wetenschap selectief is gepresenteerd aan beleidsmakers en het publiek, waarbij vaak cruciale nuances worden weggelaten.

"We zijn allemaal, vijf van ons, wetenschappers die lang het gevoel hebben gehad dat de wetenschap verkeerd werd voorgesteld aan het publiek en de besluitvormers," vertelde Koonin aan Sky News Australia. "We wilden ons best doen om het record recht te zetten."

Een consensus - maar niet het hele verhaal.

Het rapport is het op veel kernpunten eens met het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de Verenigde Naties: de opwarming van de aarde is reëel, het is een probleem en menselijke activiteit draagt bij. Koonin schat dat ongeveer 95% van de inhoud van het rapport rechtstreeks is ontleend aan of aansluit bij de bevindingen van het IPCC.

Maar hier wringt de schoen: belangrijke feiten die diep in de wetenschappelijke literatuur begraven liggen - feiten die het verhaal veranderen - komen zelden in het publieke debat.

Het rapport constateert bijvoorbeeld dat er geen waarneembare langetermijntrends zijn in de overgrote meerderheid van extreme weertypes. Orkanen, droogtes, overstromingen en bosbranden hebben zich door de geschiedenis heen voorgedaan, lang voordat door de mens veroorzaakte CO₂-uitstoot hen had kunnen beïnvloeden.

Zelfs de computermodellen die het klimaatbeleid aansturen, liggen onder een vergrootglas.
Het rapport noemt ze “aantoonbaar gebrekkig” en geneigd om meer opwarming te voorspellen dan er daadwerkelijk is waargenomen.
In feite “draaien” deze modellen vaak “te warm”, deels omdat ze steunen op speculatieve aannames over toekomstige emissies en slecht ingeschatte klimaatterugkoppelingen.

Aan de hand van de modellen die ze bekritiseren, vindt het rapport nog steeds minimale verwachte effecten in de komende eeuw - effecten die veel minder catastrofaal zijn dan de reguliere verhalen suggereren. Als de opwarming ongeveer één graad Celsius minder blijkt te zijn dan de IPCC-consensus voorspelt, zegt Koonin, "is dat een groot probleem."

Het weer is niet altijd klimaat.

In de afgelopen jaren is het publieke discours er snel bij geweest om bijna elke zware weersgebeurtenis in verband te brengen met de opwarming van de aarde. Van algenbloei voor de Zuid-Australische kust tot zware regenval, droogte of overstromingen, de standaardverklaring is vaak hetzelfde: klimaatverandering.

Koonin dringt aan op voorzichtigheid. "We hebben een heel kort geheugen voor weerrampen", zei hij, wijzend op de overstromingen die Texas in juli troffen. Hoewel tragisch, troffen soortgelijke gebeurtenissen dezelfde regio in 1900, toen de menselijke invloed op het klimaat verwaarloosbaar was.

Deze historische context ondermijnt het idee dat elke moderne weeranomalie een direct gevolg is van broeikasgassen. "Ze gebeuren in het verleden", merkt Koonin op. "Ze zijn gewoon relatief zeldzaam. En dus worden we verrast als we ze in het heden zien gebeuren."

De hittegolfpuzzel.

Misschien wel een van de meest verrassende onthullingen in het rapport gaat over hittegolven in de Verenigde Staten. In tegenstelling tot het beeld van een steeds slechter wordende trend, piekte het aantal hittegolven eigenlijk bijna 100 jaar geleden.

In de jaren 1930 - de zogenaamde 'Dust Bowl'-jaren - kreeg Amerika veel frequentere en intensere hittegolven te verduren dan nu. Bovendien begrijpen wetenschappers nog steeds niet helemaal waarom dat decennium zoveel warmer was dan vele andere die volgden. Deze onzekerheid, zegt Koonin, spreekt tot onze beperkte greep op natuurlijke klimaatvariabiliteit, een kenniskloof die ons vertrouwen in modelgebaseerde voorspellingen zou moeten temperen.

De economie van angst.

Wat misschien wel het meest provocerend is aan het rapport, is de uitdaging van de kosten-batenlogica van het huidige klimaatbeleid. Als de opwarming minder is dan gevreesd en rampen zeldzamer zijn dan beweerd, is het dan verstandig - of zelfs ethisch - om biljoenen te steken in preventiemaatregelen met een twijfelachtige effectiviteit?

Koonin formuleert het botweg: "Bij het beslissen wat we moeten doen, moeten we de gevaren, de zekerheden en onzekerheden in het veranderende klimaat afwegen tegen andere overwegingen, zoals dat de wereld steeds meer energie nodig heeft."

Beleidsbeslissingen, zegt hij, moeten een afweging maken tussen kosten, rechtvaardigheid tussen generaties en naties, en de daadwerkelijke effectiviteit van voorgestelde oplossingen - niet alleen in het slechtste geval van klimaatscenario's. "Het is niet alleen dat, oh mijn god, we hebben het klimaat gebroken en we moeten het repareren."

Een groene draai in het koolstofverhaal.

Het rapport wijst ook op een zelden genoemd voordeel van stijgende kooldioxideniveaus: planetaire vergroening. Meer CO₂ betekent meer plantengroei, meer bomen en hogere landbouwopbrengsten.

Volgens NASA kan ongeveer 75% van de toename van de wereldwijde vegetatie in de afgelopen 60 jaar worden toegeschreven aan een hogere atmosferische CO₂. De gewasopbrengsten zijn in die tijd verdubbeld en in gecontroleerde omgevingen zoals kassen worden de CO₂-niveaus vaak verdrievoudigd om de groei te stimuleren.

Deze voordelen wissen de uitdagingen van klimaatverandering niet uit, benadrukt Koonin, maar ze compliceren het 'alle nadelen'-verhaal dat beleidsdebatten domineert.

De terugslag komt.

Zoals te verwachten was, heeft het rapport een felle reactie uitgelokt. Milieugroeperingen hebben rechtszaken aangespannen om de bevindingen te onderdrukken. Linkse media hebben factchecks uitgerold - waarvan Koonin er veel afdoet als niet overtuigend.

Sommige critici beschuldigen de auteurs ervan "zorgvuldig uitgekozen sceptici" te zijn. Maar Koonins staat van dienst compliceert dergelijke beweringen: hij diende als ondersecretaris voor wetenschap in de regering-Obama en is een gerespecteerd natuurkundige.

Is er terechte kritiek geweest? Koonin geeft er een toe: een typografische fout in een voetnoot, die ze hebben beloofd te corrigeren. Daarnaast is het team van plan om alle serieuze kritieken die via een openbaar portaal zijn ingediend, te beoordelen en waar nodig wijzigingen aan te brengen. "Als goede wetenschappers zullen we het rapport aanpassen als dat op basis van die kritiek gerechtvaardigd is", zegt Koonin.

Het taboe doorbreken.

Koonins bereidheid om de klimaatorthodoxie uit te dagen heeft hem zowel bewondering als woede opgeleverd. Zijn boek uit 2021, Unsettled: What Climate Science Tells Us, What It Doesn't, and Why It Matters, was een eerder salvo in wat een aanhoudende campagne is geworden tegen wetenschappelijke oversimplificatie. Maar dit nieuwe rapport, geeft hij toe, is misschien wel zijn "zwaarste klap" tot nu toe tegen wat hij "bangmakerij" noemt.

De centrale boodschap? Klimaatverandering is reëel, maar het is niet de allesverslindende existentiële crisis die sommigen beweren. Overdrijving, zo betoogt Koonin, ondermijnt het vertrouwen van het publiek, polariseert het debat en leidt tot beleid dat meer kwaad dan goed kan doen.

"Mensen raken geïrriteerd als we die nuances beginnen bloot te leggen", zegt hij. "Maar als we verstandige beslissingen voor de toekomst willen nemen, hebben we het volledige plaatje nodig, niet alleen de engste delen."

De weg vooruit.

Of dit rapport het klimaatgesprek zal veranderen, valt nog te bezien. De krachten die ertegen staan zijn formidabel: een klimaatindustrie van miljarden dollars, diepgewortelde politieke verhalen en mediakanalen die gedijen bij een crisis. Maar Koonin gelooft dat de waarheid op de lange termijn een manier heeft om zichzelf te laten gelden.

Voorlopig ligt de focus van het team op ervoor te zorgen dat het rapport toegankelijk en transparant is en reageert op legitieme wetenschappelijke kritiek. De inzet, zo stellen zij, is te hoog om het debat te laten kaderen door selectieve feitendeling.

Uiteindelijk roept het rapport niet op tot zelfgenoegzaamheid, maar tot kalmte. Het roept op tot afgemeten, op feiten gebaseerde antwoorden, een erkenning van onzekerheid en de bereidheid om klimaatrisico's af te wegen tegen de andere dringende behoeften van de mensheid.

En misschien wel het belangrijkste: het roept op tot de moed om waarheden te spreken die misschien impopulair zijn, maar niettemin van vitaal belang zijn.

Prof. Steven Koonin weet het. En nu, met de feiten blootgelegd, moet de wereld beslissen wat ze ermee doet.■

Bron: Sky News Australia 5,78 mln post on 14 aug 2025 with: Andrew Bolt.