Matias De Stefano in gesprek met 'deja Blu' - De dood is 'levens'-echt... - Nederl. ondertiteling

De complete, originele podcast in het Engels op :
https://www.youtube.com/watch?v=lBJeibzhyT4

“De Stilte Tussen de Woorden”
(gebaseerd op de inzichten van Matias De Stefano
zeer vrij vertaald)

Ik ben duizend keer gestorven, en telkens weer herleefd,
Elke adem was een poort, een sluier die zich weefde.
Het lichaam roept: “verlaat me niet”, de ziel vliegt naar omhoog,
En in dat stille midden hoor ik: alles is één boog.

’t Is de stilte tussen de woorden,
Die mij vertelt wie ik ben.
Het einde en begin,
Zijn één en hetzelfde plan.
Ik ben klank, ik ben stilte,
Ik ben ’t leven dat steeds weer, weder-keert,
En ik vind mezelf voor eeuwig,
In de stilte tussen de woorden.

Mijn cellen kennen het afscheid, ze trillen van verdriet,
Ze zijn gemaakt om te leven, om te sterven — neen, dat was niet.
Toch ligt in hun rouw een schoonheid, een zachte, heilige kunst,
Want dood is geen verdwijnen, het is het hart dat zingt met rust.

’t Is de stilte tussen de woorden,
Die mij vertelt wie ik ben.
Het einde en begin,
Zijn één en hetzelfde plan.
Ik ben klank, ik ben stilte,
Ik ben ’t leven dat steeds weer, weder-keert,
En ik vind mezelf voor eeuwig,
In de stilte tussen de woorden.

Er is geen tijd die roept of wacht,
Slechts een eeuwig, stromend lied.
Ik val, en ik verrijs weer zacht,
Waar ruimte zich verliest.
De stem die spreekt in stilte,
Fluistert zacht en puur:
“De wereld is slechts adem,
En die adem… dat ben u.”

’t Is de stilte tussen de woorden,
Die zingt van wie ik ben.
Waar elke dood weer leven is,
En elke vlam herkent.
Ik ben klank, ik ben stilte,
Ik ben al wat ik ooit werd,
En ik blijf mezelf voor eeuwig,
In de stilte tussen de woorden.
.
.
Portaal van Licht - Afscheid van Oma

Ik legde kristallen aan je bed,
Zacht licht waar engelen hun voeten zetten.
Je hebt zoveel gedragen door de tijd,
Nu is het moment —waar je van tranen wordt bevrijd.

Wees niet bang, mijn oude ziel,
Je hebt geleefd, vervuld jouw deel.
Ik blijf tot aan de poort bij jou,
Daarna draagt liefde je verder, vrouw.

Laat los, laat los — vergeef hem nu,
Je bent vrij om te stijgen, dat weet je, je voelt het al.
De pijn, de schuld — zijn nog doortastend...,
Het licht daarboven wacht op jou.

Je hart, een poort van helderheid,
Ga, mijn lief — het Licht verblijdt.
Ik sprak zijn naam, en jij keek weg,
Oude wonden, woorden blijken nog te zwak, te slecht.

Maar als je vasthoudt, vind je hem weer,
In een sfeer nog zwaar, nog zonder eer.
Je hebt genoeg gedaan, laat los die keten,
Het is niet voor hem, het is voor jouw vrede.
Zodat jij kunt vliegen, licht en vrij,
Naar de vijfde dimensie, daar voorbij.

Laat los, laat los — vergeef hem nu,
Je bent vrij om te stijgen, dat weet je, je voelt het al.
De pijn, de schuld — ze glijden door,
Het licht daarboven wacht op jou.

Je hart, een poort van helderheid,
Ga, mijn lief — het Lichtverblijdt.

En als ik je lied niet meer hoor,
Weet ik: je bent waar zielen gaan, voorgoed door.
Hoog boven het vierde verdriet,
In vrede, in vreugde, in eeuwig lied.
Zelfs de verpleegsters voelden de rust,
Een heilige stilte, zachte gloed.

Ik glimlachte — jij was al vrij,
Je reis begon voorbij de tijd.
Laat los, laat los — vergeef en vlieg,
Je vond de sterren, de zon, het Licht.
Je werk is klaar, je ziel is schoon,
Ga rusten in het eeuwig Woon.
Je hart, een poort van eeuwigheid,
Mijn lief — ga huiswaarts, naar het Licht, onverwijld.

www.indigoplatform.com