Wát een lezing van Douglas Murray, die twee belangrijke thema’s aansnijdt.

Een ex-woke docent
@EenExWokeDocent
Wát een lezing van Douglas Murray, die twee belangrijke thema’s aansnijdt.

Ten eerste het gevaar van het anti-westerse thirdworldisme, zoals dat uitgedragen wordt door de kersverse burgemeester van New York: een ideologie gebaseerd op nijd, afgunst en wrok naar álles dat onze beschaving heeft voortgebracht. Iedere mislukking, waar op deze planeet dan ook, wordt door thirdworldisten teruggevoerd op een vermeend kwaad dat het Westen zou hebben aangericht. Of het nu gaat om de fouten van een willekeurige dictatuur, misstanden in China of geweld in het Midden-Oosten: in het thirdworldistische discours is het nóóit het falen van lokale regimes, culturen of leiders, maar altijd en automatisch het Westen dat schuldig is. Deze manier van denken is niet slechts intellectueel lui, maar ook gevaarlijk omdat jonge generaties worden geconditioneerd om álles waar ze zélf deel van uitmaken, te wantrouwen en te haten. Zo zien we nu hoe jongeren hun eigen wortels uit de grond trekken en zich vrijwillig onderwerpen aan sektarische destructieve ideologieën, die hun eigen ondergang beogen.

Ten tweede besteedt Murray aandacht aan een enorm gevaar met groepen die zichzelf weliswaar verkopen als ‘conservatief rechts’, maar die in werkelijkheid levensgevaarlijke en diep verwerpelijke extreme ideeën omarmen, die letterlijk haaks staan op álles wat Republikeinse en bredere rechtse conservatieve bewegingen ooit verdedigd hebben. Sommige figuren dwepen met het allesverwoestende vuur van antisemitisme, raciale theorieën en autoritaire, fascistische fantasieën. We zien hier de equivalent van de woke-linkerzijde.

Daarbij komt dat sommige jongeren in het morele vacuüm van onze tijd hun toevlucht nemen tot rigide orthodox-religieuze en pseudo-theologische ideologieën. Ze proberen met absolutistische opvattingen, zonder enige relevante historische kennis, een leegte in zingeving op te vullen, die is ontstaan door decennia van secularisme en cultuurrelativisme. Maar in hun fanatisme vergeten ze dat religieuze vrijheid de hoeksteen is van de westerse traditie, en dat elke poging om één religieuze visie op te leggen niet alleen strijdig is met de grondgedachte, maar historisch ook rampzalig uitpakt.

Tegenover deze ontsporingen, links én rechts, plaatst Murray een herwaardering van drie cruciale waarden:

Aspiratie: het geloof dat mensen hun eigen leven kunnen verbeteren en niet veroordeeld zijn tot slachtofferschap of afhankelijkheid;

Dankbaarheid: het besef dat de vrijheden en stabiliteit waarin wij leven uitzonderlijk zijn en dat ze niet vanzelfsprekend zijn, maar voortkomen uit de wijsheid en offers van eerdere generaties;

De waarde van het vrije individu, dat niet opgeslokt mag worden door de massadenkers van links of de dogmatici op rechts. Het vrije individu is de bron van verantwoordelijkheid, creativiteit en morele keuze. En daarmee van beschaving.